Mop.

Hij is zes. En hij vertelt graag moppen. Kleine handicap daarbij is dat hij nog niet helemaal snapt wat een mop is. 
Een grappig verhaaltje met een onverwachte clou. Namelijk. 
In zijn optiek is het vooral een verhaaltje waar een vies woord in voorkomt.
En zo zitten wij avond aan avond aan tafel naar zijn “moppen” te luisteren. Met een beleefde lachkramp in de kaken, want je wilt zo’n jong ook niet ontmoedigen.
We weten uit ervaring dat het vanzelf komt. Het mop-begrip.


Toch ontbreekt het hem niet aan gevoel voor humor. Heeft zelfs al haarfijn door hoe je je moeder te pakken neemt. 


Sinds kort zwemt hij in dezelfde groep als een klasgenootje. Zij voor B, en hij sinds twee weken voor C. Haar moeder en ik zijn ook niet gek en hebben snel geregeld dat we om de beurt de twee koters begeleiden. Scheelt een keer per twee weken een uur uit je neus eten. Vandaag mag hij met zijn vriendin mee.
  
Ze starten altijd met kleren aan. Lange mouwen, lange pijpen, schoenen en bij C ook nog een zomerjack. Dat had zoon natuurlijk niet meer, dus van de week snel even gezeemand en een niemendalletje gescoord. 


“Hoe ging het?” vraag ik nieuwsgierig als hij thuiskomt. Zag hem in mijn nachtelijke horrormomenten natuurlijk rechtstreeks naar de bodem zakken. En dat de zwemmeester dat dan net even niet in de gaten heeft. “Ging het met het nieuwe jack?” 
Ik kijk in een somber gezichtje. “Het ging helemaal niet, ik zakte helemaal naar beneden.” 
Woorden als “zie je wel”  en “onverantwoord” schieten door mijn hoofd, maar ik slik dapper mijn eerste reactie in, negeer de wurgneigingen die bij me opkomen richting meester en vraag belangstellend: “Wat zei Meester Sjaak?”
“Hij zei: trek dat jack maar gauw uit en ga maar gewoon met je kleren aan zwemmen.”
Mijn paniek zakt een beetje. Zie nu wel een langdurig C-traject voor me. Heb ik eigenlijk geen zin in. Hij is C gaan doen omdat hij z’n B zo snel had. En ook omdat het nog wat frisjes leek op het voetbalveld.


“Mag ik een koekje?” vraagt zoon, alsof er niks aan de hand is. 
Ik kijk nog eens goed naar hem. “Jij staat me voor de gek te houden hè?”
Langzaam breekt zijn grote, tandenloze grijns door.
“Ja. Het ging heel makkelijk. Ik merkte het eigenlijk niet.” 


Denk dat het niet meer zolang duurt voordat hij doorheeft hoe een mop werkt. 
Helemaal niet meer zo lang.