"Ik kom toch eten hoor, morgen. M. heeft een vergadering op z'n werk, dus haalt me daarna op voor het weekend" appt tweede donderdagavond. Als ik met haar aan een wijntje zit voor het bewuste eten sms't (want ingewikkeld sim-verhaal) oudste of ik haar even kan ophalen in Veldhuizen want het is koud en fiets nog op het station en sleutel kwijt ofzo.
Inwendig mijn eigen flexibiliteit prijzend, ondertussen telefonerend met de glasservice want er zit ineens een barst in de voorruit van mijn auto, ze komen hem woensdag vervangen, glibber ik naar de andere kant van de stad.
Eenmaal in de auto vertelt dochter 1 dat ze een kringweekend heeft, dit weekend. Dus ze eet niet thuis. Is niet thuis, het komende weekend... Denkt ze. Ff checken...
We hadden het rond Kerst al over dat kringweekend gehad. Ze zou een activiteit organiseren. Maar kennelijk was het bij ons allebei een beetje weggezakt, want ik kreeg rijkelijk op tijd vannacht nog een appje: "weet jij nog iets leuks om te doen met 8 personen?"
Alles goed en wel, in plaats van vier personen kent mijn huishouden er ineens maar twee dit weekend. En het etentje met mijn vorige team, waar ik zaterdag graag naartoe wil, staat ineens op losse schroeven, want oudste zou oppassen....
Was ik net nog zo trots op mijn flexibele instelling...ik voel hem wegebben als sneeuw (oh, ja, ook dat nog, ik gleed zojuist bijna met auto en al tegen m'n toegangshekpaaltje) voor de zon.
Ik vind er niks aan! Ik vind twee semi-volwassen dochters ontzettend gezellig in het weekend!
Die oppas voor zoon is snel gevonden bij mijn lieve vriend. Zoon vindt het ook helemaal gezellig, dus geen probleem. Maar ik? De tranen zitten hoog. Ze wonen nog thuis, zij het de ene week bij hun vader en de andere week bij mij, dat is al lastig genoeg, maar ik moet het nu officieel erkennen: ik heb last van het lege-nest-syndroom.
"Gelukkig heb je er nog eentje over" appt vriend.
"En die moet nodig naar bed"" denk ik, terwijl ik hem naar de badkamer dirigeer.
Als hij, zoals gewoonlijk, het resultaat van zijn tandenpoetsactie komt showen, zeg ik: 'ga maar naar boven.. ik kom je zo onderstoppen"
En hij geeft me , in de volle vreugde van zijn onbenulligheid de nekslag voor vandaag.
"Dat hoeft niet mam, ik kan wel zelf naar bed."
