Met zijn achtergrond, zwaar prematuur en geadopteerd, kan
je wat dingetjes verwachten. Hij is er ons niet minder lief om. Misschien zelfs
liever. Maar vanmiddag vroeg ik me weer af wat het hele nature-nurture gedoe
hiermee te maken kan hebben. Want om nu te beweren dat hij een georganiseerde
moeder heeft…
Een pilletje. Eigenlijk wisten we het allang. Alleen dat
etiketje, waarom zou je?
Nou ja, toch wel die zakkende schoudertjes als hij de
school inloopt.
De frustratie, de faalangst die hij opbouwt.
En nu staat er een zelfbewust kind zijn portfoliogesprek
te houden. Hij heeft het zelf voorbereid. Hij vertelt dat hij het vaak moeilijk
vindt om trots te zijn op zichzelf, want goed is goed maar misschien niet goed
genoeg, maar dat hij wel trots is op de
tienen voor rekenen op zijn rapport. Sinds zijn medicatie zijn de cijfers
omhoog geschoten. Hier stonden twee jaar terug nog vieren. Hij heeft grootse
plannen. Ik geniet alleen maar van zijn stralende gezicht.
Ik heb het druk. Een eigen zaak heeft meer voordelen dan
nadelen. Vind ik. Natuurlijk wil ik potentiele klanten ter wille zijn, maar
tijdens de trainingen die ik geef staat mijn telefoon op niet-storen. Terwijl
ik na een korte tussenstop m’n huis verlaat check ik even de telefoon. Twee
gemiste oproepen, voicemail ingesproken, twee nieuwe klussen.
Ik graai wat in het rond: handtas, boodschappentas want
als ik zo zoon uit school haal wil ik meteen boodschappen doen, en luister
ondertussen de voicemail af op de speaker. Yeah, wat een flow, al multitaskend
de auto in! Ik ben een echte ondernemer!
Lukt niet helemaal, want m’n handen zitten te vol. Ik mik
de boodschappentas even op het dak, vind m’n autosleutel, stap in en zwiep de
tas blind vanaf het dak de auto in. Rijd achteruit de oprit af, en bedenk dat ik
meteen wel even terug kan bellen. Even kijken of m’n telefoon op bluetooth
staat.
M’n telefoon.. huh? Waar is ie? Niet in m’n tas, niet op
de stoel naast me.. niet naast de stoel, niet onder de stoelen.. Ik had hem net
nog in m’n hand… Zou ik? Nee, dat kan toch niet.. Ik leg mijn telefoon niet op
het dak? Toch?
Enfin, lang verhaal kort, tuin afzoeken, binnen kijken.. oh
shit, bijkeukendeur zit nog niet op slot.. Bellen… ben ik even blij met mijn
toch nog vaste aansluiting… “Jij bent zeker je telefoon kwijt” zegt een
onbekende stem als ik verbinding krijg met mijn eigen 06-nummer.
Z’n vrouw had hem opgeraapt. Kennelijk mijn muppet-achtige
bewegingen in de auto niet opgemerkt en mee naar huis genomen… Hij lag op straat. Ja
pal achter mijn auto…Ja , als ze me had zien zoeken… Aaargh.. Zoon stapt nu de school uit en ik moet eerst
mijn telefoon nog ergens ophalen zonder
navigatie en dan nog een kwartier rijden… Gelukkig wonen ze om de hoek.
Ik bel eerst zoon. Die heeft alle begrip. Uiteraard. Hij
is de laatste die dit gek vindt.
Maar ik? Twee nieuwe klussen erbij, dát wel. Een tien
verdien ik niet.
Nee, ik ga niet aan de pillen. Ik blunder gewoon door.
Maar soms vraag ik me af…
