Waarom doe je zoiets in vredesnaam? Ik vraag het me jaarlijks weer af. Meerdere keren zelfs. Is het iets dat je doet omdat je het met de paplepel ingegoten hebt gekregen? Simpelweg misschien omdat het leuk is? Of omdat het zo fijn voelt als het weer achter de rug is? Ik ben er niet uit.
Kamperen heeft natuurlijk best iets, als het overdag een graad of 30 is en ‘s nachts iets rond de 20. Laten we dat soort omstandigheden nou zelden treffen. Overdag 40, ja, dat hebben we vaak zat gehad. Of ‘s nachts min 3. Ook.
Waarschijnlijk heeft het ook nog wel iets als je een caravan met airco hebt. Of een kachel. Of allebei. Maar wij moeten zonodig in een tent.
Natuurlijk dringt de luxe ook langzaam in ons kampeerbestaan door. Ik herinner me een vakantie zonder auto, zonder stoelen en met twee pannetjes en één gasje. Nu hebben we een tent van oerdegelijke Hollandse makelij, verstelbare stoelen, een keuken, een kast en een koelkast, die er wel moest komen vanwege de medicatie van dochter 2, die dus in meerdere opzichten een zegen is gebleken.
De dochter ook. Alhoewel ik zeker weet dat zij geen kampeerdersgenen heeft. Dat bleek wel toen ze tijdens de laatste 4-daagse vakantie als antwoord op mijn vraag of er iemand een potje nagellak bij zich had met 8 potjes kwam aansjouwen.
Zij is denk ik meer het hoteltype. Misschien wel omdat wij haar ongeveer in een hotel hebben gekregen? Meteen verpest voor de rest van haar leven. Opgeteld hebben wij aardig wat maanden in hotels doorgebracht. En toch ben ik dat vaak na een paar dagen al zat. Het lijkt leuk, al die luxe, je bed opgemaakt (blijf ik moeite mee houden en doe het dan toch stiekem alvast halfhalf zelf), ontbijtbuffetten, zwembaden enzovoorts, maar het kan me gestolen worden. Misschien omdat je er nooit helemaal echt thuis bent. Er is niks van jezelf. En je altijd maar afvragen waar die rare vlekken in de vloerbedekking toch vandaan komen…
Toch hoor je mij niet piepen als er iemand een upgrade naar, zeg, een caravan voorstelt. Slaan we dat halfslachtige gedoe waar elke ex-tentkampeerder doorheen schijnt te moeten met een vouwwagen voor het gemak even over. Probleem is alleen dat niemand dat voorstelt. “Over mijn lijk,” zegt de enige andere volwassene hier in huis. Nu is dat natuurlijk een optie, maar dan moet ik er helemaal alleen mee rijden. En alhoewel dat waarschijnlijk nog wel gaat, heb je dan nog dingen als disseldruk en oploopremmen enzo.
Toch zou de komende zomervakantie wel eens beslissend kunnen worden. We hebben een camping in Bretagne geboekt. Het zou daar best eens gewoon twee weken kunnen spoken. En dan zie ik die caravan toch ineens een stuk dichterbij komen. Jammer dat ik nog steeds niet weet waarom ik perse wil blijven kamperen. Ik spreek u na Bretagne weer.
