Eerlijk duurt het langst.

“Ben je er nu al?” Ik zucht. Elke paar weken een nieuw lesrooster maal twee plus alle dagelijkse roosterwijzigingen, ik houd het gewoon niet meer bij. En deze week is er nog een verkort lesrooster ook in verband met de rapportvergaderingen. Helemaal verwarrend. Jongste dochter stond ineens na het vierde voor mijn neus, minus 40 minuten en hier staat oudste, waarvan ik dacht dat ze tot het zesde had. Min een uur dan weer.


“Kan je me even ziekmelden ofzo?” Ik informeer naar haar gezondheid. Niks mis mee, maar door al dat gedoe en verschoven pauzes enzovoorts is ze een uur te vroeg naar huis gekomen. Ze merkte het pas toen ze bijna thuis was. 
Zou ze nou echt niet gemerkt hebben dat er zich geen enkele klasgenoot bevond in de groep waarin ik haar zag fietsen?
“Dus je bent aan het spijbelen?” Technisch gesproken wel, vindt ze, maar het was niet haar bedoeling. Dussssss. Of ik even wil bellen. Dat ze ziek is en daarom naar huis moest. Anders moet ze twee uur terugkomen.


Nou ben ik de beroerdste niet. Ik heb haar gisteren nog een briefje meegegeven om haar uit een s.o. geschiedenis te redden. Zo nu en dan mag dat. Het is een harde werker, maar plannen blijft moeilijk. Na naar het gevoel voor humor van de betreffende docent te hebben geïnformeerd, kreeg ze het volgende briefje mee:


Geachte meneer X.


Door een compleet verkeerde planning heeft dochter haar s.o. niet goed kunnen voorbereiden. Ze heeft in de nacht van zondag op maandag haar boek –Haar naam was Sarah- stiekem uitgelezen. Ik ben bang dat er een oorzakelijk verband is.
Ik denk dat ze daardoor wel aardig wat kan vertellen over de behandeling van joden tijdens WO II in Frankrijk, maar heb begrepen dat dit niet tot de huidige lesstof behoort. Ik weet niet of het mogelijk is haar enige clementie te betonen. In elk geval weer een leerpuntje voor haar. En voor ons. Beter controleren.
Met vriendelijke groet,


Of het mijn briefje was of dat het haar mooie bruine ogen waren weet ik niet, maar de s.o. mag ingehaald worden tijdens de geschiedenisles van vandaag.


“Hoe heet je teamleider ook alweer?” Ze noemt zijn naam. Kijkt me argwanend aan. “Ga je die bellen? Oh nee, dat is zo falend!” (Verdenk me niet van een typefout. Ik citeer slechts.)
“Ik ga hem bellen en vertellen wat je hebt gedaan. Klaar. Als je moet terugkomen is dat jammer. Had je beter moeten nadenken. Ik ga niet liegen. Als het echt een vergissing was dan kan je dat ook best vertellen.”
Natuurlijk is de man onbereikbaar. Ik zeg tegen de telefoniste die verwoede pogingen doet hem te pakken te krijgen dat ik hem wel mail.
En dat doe ik dan ook. Meteen. 
Een half uur later heb ik een antwoord:


Allereerst dank voor uw snelle reactie. Ik zal haar dit niet aanrekenen...een vergissing is immers menselijk. 
Ik zal haar als geoorloofd absent noteren. 
Met vriendelijke groet,


Ik roep haar erbij. “Eerlijk duurt het langst meis.” Ze moet het toegeven. Gaat niet van harte, maar ze is te blij om te blijven mopperen. 
“Welke les heb je eigenlijk gespijbeld?”
“Oh…geschiedenis…”