Hussen

Hoewel ze het heel aardig –in sommige gevallen: zouden kunnen- doen op school, kan ik toch niet anders dan concluderen dat mijn kinderen niet altijd even snugger zijn. Of laat ik het anders formuleren, hun gedrag komt op mij niet altijd even snugger over. Vooral de oudste twee. Laten we het maar op de puberteit schuiven. Dat is zo’n mooie veegwagen voor alle gebeurtenissen hier waar ik geen touw aan vast kan knopen


Natuurlijk, het is volstrekt logisch om elkaar zo nu en dan gedag te zeggen. Bijvoorbeeld als je ‘s ochtends naar school vertrekt. Of als je thuiskomt. Naar bed gaat. Prima zelfs.
Maar moet dat nou echt de hele dag door? Zowel oudste als nummer twee doen het zo’n beetje de hele dag. Ons huis is niet echt klein, maar klein genoeg om elkaar best vaak tegen te komen. 
Zeker als je je, zoals de dochters constant plegen te doen, kriskras van studeerkamer (computers) naar keuken (koek, snoep en chips) naar slaapkamer (huiswerk dat niet op de computer kan) beweegt. 
Elke keer is het “Hoi!”. Kan ook “Doei” zijn als ik toevallig net een vertrek uitloop. In de allerergste gevallen is het “Hoi –Doei.” Die doen ze dan weer vooral op de trap.
Stapelgek word ik ervan. 
Het idiote is dat er kennelijk ergens diep in mij een terug-groet-reflex zit. Heel vaak krijgen ze een keurige groet van me terug. En dat terwijl ik er zo erg niet aan mee wil werken.


Maar goed. Ik leef ermee, het is niet anders. Het eruit krijgen lukt me niet. Bovendien, als ik mijn energie al aan het verwijderen van een gewoonte ga steken, is dat een andere. Die nog een trapje hoger aan mijn ergernissen toptien staat. Jongste begint er nu ook al aan mee te doen.

Zodra je uit school komt, of dat nu na het achtste is of gewoon om elf uur ‘s ochtends omdat er weer eens wat roosterwijzigingen op het program stonden, vragen: “wat eten we vanavond?” 
Zou misschien nog een gerechtvaardigde vraag zijn als je er verschrikkelijk naar uitziet. Maar dat is bij alledrie niet het geval. Meestal dan. Jongste weigert alles wat naar groen neigt. Oudste heeft last van piepende groenten aan haar tanden. Prei, alle soorten groene bonen. Nagel-op-het-bord-effect bij haar. Middelste had beter door een Italiaans gezin geadopteerd kunnen worden. Die eet het liefst alleen maar pasta.
Maar op een of andere manier lijkt het de vraag van de dag te zijn. 
Ik hoor je zeggen: “Mens, waar zeur je over. Je hebt maar drie kinderen. Als het er nu zes waren…” Maar dat is nu net het punt. Het antwoord hoeft namelijk niet onthouden te worden. Dan zit je zo over de zes heen. En waarom vragen ze dat nou steeds? Angst voor wat dat enge mens nu weer in de pan gooit en dus voorbereid zijn? Honger? Argwaan? Just making conversation? 
Dus studeer ik nu op een standaardantwoord. “Ja doei, dat ga ik jou niet vertellen” of “Zou je wel eens willen weten hè?” “Voor jou een vraag, voor mij een weet.” 
Als ik namelijk vertel wat we echt gaan eten, kan ik nogal eens suggesties in ontvangst nemen voor een drastische plannenwijziging. En dat even vaak als de vraag gesteld wordt. Liefst in de vorm van een klaagzang. Ook geen aanrader.


Maar het ergste is natuurlijk de combinatie van deze twee gruwelijke onhebbelijkheden.
“Hoi, wat eten we vanavond? Doei!”
Misschien moet ik navolging van mijn collega op de zorgboerderij, want ongelofelijk maar waar, daar wordt dat ook altijd gevraagd, maar één antwoord paraat houden:
“Hussen.”