Hijgend komt ze uit school gefietst. “Ben ik op tijd?” Ja. Dit keer wel. Waarschijnlijk staat haar de vorige keer dat we een wat nauw aansluitende afspraak hadden nog helder voor de geest.
Ik had haar bezworen heel snel uit school naar huis te fietsen. Haar in de pauze, want tegenwoordig zijn telefoons in de aula toegestaan, nog een sms’je gestuurd. Ja, ze kwam op tijd. IJsberend voor mijn auto, het huis al afgesloten, zie ik tot mijn stomme verbazing als eerste dochter 1 de straat binnenkomen. Mooi is dat. Is er een kind thuis, is het de verkeerde.
“Waar is je zus?” “Oh, die stond bij het hek van school te wachten op haar vriendinnen”.
Ik ontplof zowat. Sms driftig eerst dochter 2 en vervolgens de arts waarmee we een afspraak hebben. De arts reageert meteen en kalmerend: geeft niks, doe rustig aan, ik verschuif wel wat. En niet te boos zijn hè…
Waarschijnlijk is er tussen de regels door wat stoom ontsnapt.
Dochter 2 reageert niet. Na nog eens vijf tergend langzaam voorbijgaande minuten komt ze alsof ze van de prins geen kwaad weet de hoek omzeilen. Bij het zien van haar laconieke gezicht knapt er helemaal iets van binnen. Ze krijgt de volle laag. Ik zie haar letterlijk een tint lichter worden van schrik. Haar verbaal nog net niet helemaal afmakend duw ik haar in de auto en scheur weg.
Ze zit naast me op de passagiersstoel en ik zie de tranen stil over haar wangen lopen.
Ik sputter nog wat door en val dan langzaam stil. Zie het huilende, wit weggetrokken gezicht van mijn dochter. Realiseer me dat ik te ver ben gegaan. Vraag me af waarom ik zo reageer. Ben ik toch besmet met het wat-zullen-de-mensen-wel-zeggen-virus dat al generaties in mijn familie rondwaart? Ben ik bang dat de arts boos op mij wordt en probeer ik dat op deze manier te bezweren? Ben ik eigenlijk nog steeds de driftkikker die ik al was toen ik heel klein was? Heb ik niks geleerd van al die puberbreinboeken die in huis rondslingeren?
Ik leg mijn hand op haar knie. “Sorry meis. Ik mag denk ik wel boos zijn maar niet zo boos. Het spijt me.” “Ik was het echt vergeten mam.” Daar ben ik inmiddels ook wel van overtuigd. Ik voel me de rest van de dag een beetje misselijk. Wat kan je het toch verschrikkelijk fout doen als ouder. Dochter lijkt er nog makkelijker overheen te komen dan ik. Op de terugweg is ze weer helemaal de oude klets.
Vandaag is ze op tijd. Ik maak haar een compliment. Alleen de arts is 50 minuten te laat. Maar daar hebben we natuurlijk alle begrip voor.
Had ik "toeval" als reactie op vorig blog.....deze is voor mij zo mogelijk nóg toevalliger....maar dan anders ;-).
BeantwoordenVerwijderenDyan zijn fiets was vorige week vrijdag gejat OP SCHÓÓL!!!!!!!!!!!!!!
Vergeten op slot te zetten (Hóeváák heb ik dát al tegen hem gezegd!!!!!!????? Zó vaak terug geroepen om fiets op slot te laten zetten!!!!)
Dus ja, uiteindelijk maar opgehaald bij school....
Wát moet je anders???
Jess' zat nét in (een vol!) bad...grrrr.
Snel kind eruit, afdrogen, aankleden en 'éven' naar school rijden omdat 'iemand' o zo slim was om wééééééér eens iets te vergeten (was die dag al een keer naar school gereden om iets na te bezorgen wat óók al vergeten was...).
Dus bij school had ik onderhand rookwolkjes uit m'n oren.
Blies dus ook wat stoom af....(beetje zoals jij, stel ik me voor;-) ).
Toen er maar geen reactie kwam keek iets opzij....ach gut....huilde hij zachtjes.
Hij was zó íntens bedroefd, het oversteeg het verdietig zijn!
En dat voor zo'n stoere, lieve jongen die er ook ónwijs van baalde dat z'n nét nieuwe opoefiets, waar hij zó'gek op was, gejat was.
Gooit notabene z'n eigen moeder er geen schepje maar bákken zand erbovenop.....
Mén....wat voelde ik mijzelf beroerd.
Jij beschrijft het als een beetje misselijk, nou inderdaad, je bent er gewoon misselijk van. En wat kun je dán een verschrikkelijke hekel aan jezelf krijgen en wat kun je jezelf voor je kóp slaan!!
Wat héb ik me tóen voelen falen als moeder. Óngelooflijk beroerd heb ik me gevoeld.
En van excuses wilde Dyan niet horen.
Hij vond dat ik ook wel gelijk had, het wás ook stom, zei hij.....
Dat vond ik zó erg!
Natuurlijk was het dom, maar die hoeveelheid frustratie die ík er nog bovenop gooide,
dát was pas stom!
En ja, net als jij, vroeg ik me ook af of in mijn reactie een stuk erfelijkheid een rol speelde. Maar als dat zo is (en dat ís het!!) voelt dat nóg slechter, omdat ik hier als kind en later als 16-,17-,18-,19-,20-,21 jarige al een méga,óngelooflijke spuughekel aan had en mezelf tóen al voornam om, áls wij ooit kinderen zouden hebben, ik dit nóóit op deze manier zou doen.......En zie daar.....en het was ook niet de eerste keer......GGGGRRRRRRR!!!!!
Opvoeden met bepaalde erfelijkheden......tja, dat valt niet mee....niet altijd tenminste ;-).