Big Brother

Allemaal het gevolg van social media. Natuurlijk, ik twitter wel eens wat, doe wel eens wat met facebook zelfs, maar dat het dit soort consequenties zou kunnen hebben had ik nog niet bedacht.

“Kan je misschien even op de grond gaan liggen? Ja, zo, met je fiets half over je heen” Zoon aarzelt geen moment en zakt half in een plas. Lekker zo, met een graad of vier. Dochter twee maakt er ook geen probleem van. Heeft er zelfs speciaal even een andere broek voor aangetrokken. Gaat ook met fiets op de grond liggen. Dochter één blijft liever staan. Geef haar eens ongelijk. Het is donker en het miezert. Auto’s rijden achter ons. Ik ga maar even een beetje op de weg staan. Heb een witte jas aan. Moet genoeg opvallen om mijn in nepongeluk verstrengelde kroost te beschermen.

De fotograaf is door het AD gestuurd. Het lijkt haar wel aardig een fietsongelukje te ensceneren met de kinderen. Dat is tenslotte het onderwerp van het artikel waar de foto bij moet komen. En waarover mijn dochters en ik geïnterviewd zijn. Het aantal fietsongelukken onder kinderen neemt toe.

Geheel in lijn met de landelijke trend heb ik de laatste jaren inderdaad een opmerkelijke toename gezien bij onze eigen kinderen.
Nu zorgt het krijgen van een zoon op zichzelf al voor een verhoging van het percentage ongelukken met een procent of honderdvijftig. Tenminste, als de leeftijd van metzonder zijwielen is aangebroken. Hoewel hij het zelfs mèt regelmatig presteerde om volledig te kapseizen. Dat telt dus eigenlijk niet.
Maar onze dames laten zich ook niet onbetuigd.
Oudste is sinds ze de middelbare school bezoekt 2 keer onzacht met een auto in aanraking gekomen. Ze lijkt te leren. Dit schooljaar nog geen brokken.
Dochter twee is, ik formuleer dit zo tactvol mogelijk, nooit een wonder van coördinatie geweest op de fiets. Ze is sinds ze vanaf september jongstleden de brugklas bezoekt al een paar keer gevallen met de fiets.
Is deels te wijten aan de verhouding van haar eigen gewicht ten opzichte van het gewicht van haar rugzak. Was iets van 2:1. Daarmee hebben we afgerekend in de vorm van fietstassen.
Ook geen onverdeeld succes, want ze scheuren regelmatig uit waardoor ze al aan haar derde stel toe is. De mijne. Degelijke canvas exemplaren.
Met als gevolg dat ik gedwongen word boodschappen te doen met een boer zoekt vrouwachtige krat met koeien erop aan mijn stuur. Best jammer.
Helaas verhindert het dochter niet om op gezette tijden een eenzijdig ongeval te veroorzaken. Op de boodschappenkrat na voel ik me wel gezegend. De verwondingen zijn nog steeds van lichte aard.

“GBS de Bron, met Nicolet.” “Ja, u moest ik net hebben, u vertelde op twitter dat uw dochter van de fiets was gevallen? Ik wil u daar graag over interviewen.”
Ben aan het toetsen. Dat doe ik nu een paar dagen achter elkaar, maar de kans dat ik op school te vinden ben en dan ook nog eens de telefoon oppak is bijzonder klein. En toch word ik daar gebeld door een journaliste van het AD. Dat er een tweet van me wordt gelezen is, in tegenstelling tot wat de fotograaf opmerkt: “hebben ze die helemaal in Rotterdam gelezen?”, niet gek, ik heb geen slotje. Maar dat ik zelfs te traceren ben op een plek waar ik heel erg onregelmatig werk…ik ben er nog een beetje stil van.