Hamsteren!

"Heeft de poelier het konijn alvast in stukken gesneden?” vraag ik aan mijn schoonmoeder als ze haar spullen neerzet voor het te bereiden kerstdiner voor 15 personen. “Welk konijn?" vraagt ze…


Hamsterweken. Die in januari vind ik altijd het ergste. Ik heb me vanaf november al een slag in de rondte gehamsterd. 
Eerst chocoladeletters, want anders is er geen C meer. Kruidnoten lijken ook tegen vijf december niet meer in de winkel te liggen. Maar het spul thuis wil het wel graag eten. Dus als een dolle inslaan voor het op is. 


Dan de kerstdagen. Bij ons is er altijd een gezamenlijk familiediner op één van de kerstdagen. De gerechten worden dan ook over de verschillende huishoudens verdeeld. En altijd is het eerste wat er gezegd wordt bij binnenkomst: “ik had eigenlijk dit of dat nodig, maar het was op. Heb jij nog puntjepuntjepuntje?” Niet alles is te hamsteren. Verse groenten bijvoorbeeld. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon dingen vergeten. Te kopen of mee te nemen. Waardoor ik, omdat het festijn bij ons thuis plaatsvindt dus alleen nog maar méér hamster voor de kerstdagen. Familielid x zal toch dit of dat nodig hebben. Beter mee dan om verlegen. 


Ben wel blij dat we in de afgelopen jaren de communicatie over het bewuste diner hebben kunnen verbeteren, Dat scheelt al iets. Twee voorgerechten met Sint-Jakobsschelpen terwijl een zwager niet eens vis lust, is best wat veel van het goede. Wel erg blij toen met mijn gehamsterde je-weet-nooit-waar-het-goed-voor-is diepgevroren asperges, waar snel een soepje van kon worden gefabriekt. 
En dan het konijn-verhaal. De printer was kapot, dus schoonmoeder had het behulpzaam door mij toegemailde boodschappenbriefje maar even overgeschreven op een papiertje. Kennelijk had ik beter een regeltje tussen boodschap tien en elf kunnen toevoegen: scroll nu naar beneden…
Het leverde een gemiste kerkdienst en heerlijke biefstuk -uit mijn diepvries- in portsaus op. Dat dan weer wel.


In januari hamster ik dus liever niet. We hebben eerst een vriezer leeg te eten. Al die dingen die de familieleden helemaal niet nodig hadden liggen er namelijk nog in. Maar ik heb sinds november nog een heel ander hamsterprobleem. Staat bovenop de vriezer.


Knuizeltje heet dit exemplaar. En ik heb hem sinds november niet meer gezien. Dacht eerst dat ie gewoon dood was. Dat doen hamsters nogal frequent, doodgaan. Bij ons tenminste. Maar meestal zie je hem dan open en bloot liggen. Nu zie ik niks. “Nee”, zegt een logerend vriendinnetje van oudste, “die is gewoon in winterslaap, hij staat nogal koud.” Dat laatste klopt. Hij is naar de bijkeuken verbannen omdat hij zoveel herrie maakt dat we alleen nog maar ondertitelde tv-programma’s kunnen volgen. “Dan mag je hem niet storen hoor” voegt ze er nog even aan toe. 
Sindsdien verkeer ik in een dilemma. In het zaagsel gaan peuren? Ik ruik niks geks. Het schijnt niet makkelijk te zijn om het verschil te zien tussen dood en winterslaap. Dan gooi ik misschien een nog levende hamster in de kliko. Begraven is niet meer zo ons ding sinds we bij de laatste begrafenis van een huisdier een andere opgroeven.


Licht schuldgevoel als ik bij de vriezer kom. En daar kom ik dus vaak. Mijn moeder denkt dat ie gewoon ontsnapt is en door ons huis dwaalt. Ik denk dat het nog niet zo'n gekke gedachtengang is.
In januari hamster ik namelijk niet.