We doen boodschappen. Zoon en ik. Dat wil zeggen, ik doe boodschappen, voor hem is het meer een social event. Hij maakt een praatje met de bedrijfsleider, gaat een worstje halen, babbelt even met een wat oudere meneer over de voor- en nadelen van een bepaald soort hagelslag, kortom; hij vermaakt zich uitstekend.
Ik vind boodschappen doen een stuk minder leuk dan hij. Heen en weer rennend door de winkel -nee hè, geraspte kaas vergeten, terug!- bedenk ik dat het toch veel makkelijker zou zijn om alles via internet te bestellen. Je vergeet niks, je hoeft niet met een onwillige kar tegen de stroom in weer helemaal terug naar het begin van de winkel omdat daar iets ligt wat je dringend nodig hebt, het kost minder tijd, je rijdt niet met je trekhaak precies tegen de parkeersensor van de bezorgbus op het veel te krappe parkeerterrein- dat soort dingen.
Eigenlijk bestellen we al heel veel via internet. Een groot deel van de kleding, bijna alle elektronica. Alles keurig thuisbezorgd. Dat is zoon ook niet helemaal ontgaan merk ik als we met volle kar het parkeerterrein weer opdraaien. Hij laat me een kleurplaat zien die hij van de "slager-mevrouw" heeft gekregen. Als hij hem mooi kleurt krijgt hij iets leuks. We bekijken de plaat eens goed. "Dan moet hier mijn naam staan hè?" vraagt hij. "Ja, en hier je adres en daar je leeftijd." Door zijn vervolgvraag realiseer ik me dat we het per internet bestellen van boodschappen nog maar even moeten uitstellen:
"Mijn levertijd?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten