Als je dochter helemaal zielig in het ziekenhuis ligt, de dag voor haar verjaardag en ze heeft net te horen gekregen dat ze niet naar huis mag, dus haar verjaardag in het ziekenhuis moet vieren èn dan zie je bij het koffiehalen zo'n schattige knuffelhond liggen in het ziekenhuiswinkeltje..tja, dan koop je die want je wilt alles wel uit de kast halen om haar te troosten.
En sindsdien is Dobs haar grote troost. Prik halen? Dobs mee. Op vakantie? Dobs mee, ìn de auto of het vliegtuig natuurlijk, niet in één of andere tas. Dobs heeft ondertussen al heel wat van de wereld gezien. Dobs heeft ondertussen trouwens ook een heel dun nekje, vanwege de geïmproviseerde hondenriem die eromheen zit. Altijd juichende herkenning als we van die arme Siepie lezen. Maar dit terzijde.
Het merkwaardig troostende effect van Dobs is ook haar broertje opgevallen. En aangezien hij ziek is, mocht gisteravond Dobs bij broerlief in bed. Maar toen puntje bij paaltje kwam beviel het grote zus maar matig, zonder Dobs in bed, ze kon niet slapen. Dus het beest uit het bed van slapende broer gewurmd en de rust keerde weer. Voor een poosje dan, want om een uur of één werd broertje huilend wakker: waar is Dohohobs? Zelfde truc weer toegepast maar nu andersom, nog iets lastiger want madam lag er bovenop.
Ik kan je wel vertellen: het voelt tamelijk idioot om 's nachts stiekum door het huis te sluipen met een ontvoerde hond, zeker als je het voor de tweede keer doet. En je je tamelijk tollend van de slaap afvraagt hoe vaak dat nog moet gebeuren binnen de inmiddels toch al krap aangemeten uurtjes slaap. Gelukkig vindt Dobs alles goed. Ze hebben gelijk: zeldzaam lieve hond. Misschien dat ik hem vannacht maar een keer voor mezelf ontvoer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten