Als je 15 jaar oud wordt is je Duiventil-tijd voorbij. Soms is dat heel goed, de aansluiting met de kleintjes wordt minder, de skelters worden te klein, de computerspelletjes te kinderachtig en de bedtijd te vroeg.
Soms spelen die dingen helemaal niet.
Omdat de spelletjes toch altijd al te moeilijk waren en je je uren kan vermaken met het meezoemen van liedjes van Marco Borsato. Omdat je je slaap gewoon nodig hebt. Omdat je de kleintjes hoogstens fysiek ontgroeit.
En nu, na acht jaar, moet je ook weg. Als kleine hummel van 7 kwam je binnen. Je maakte zinnen van 2 woorden. Je zag geen steek maar dat wisten we toen nog niet. En wat hebben we je zien groeien in al die jaren. Woorden werden zinnen, onze hummel werd een Dame, met deodorant, oorbellen en parfum en het liefst los haar.
En toch bleef je altijd onze kleine meid. En wellicht is het daarom zo lastig om afscheid van je te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten