We zitten aan het avondeten en we doen het hoe-was-jouw-dag-rondje.
Ik knik begripvol naar mijn man. Hoop ik. Vind het nogal een hilarisch idee namelijk.
Ik had het al aan zien komen, zijn medewerkers zijn er druk mee op Twitter.
Movember, een soort tegenhanger van Pink Ribbon en gericht op geld inzamelen voor onderzoek naar prostaatkanker. Een maand je snor laten staan fungeert als roze lintje.
De dochters zijn het er niet mee eens. “Jakkes, papa met een snor! Schaam me dood! Ga je daar dan ook mee naar de kerk? Aarrgh mam, wat vind jij daarvan?”
Ik vind het natuurlijk ook jakkes, maar het is voor een goed doel.
Denk ook dat het hem helemaal niet staat. Het komt bij hem toch een beetje over of hij moet compenseren wat hij op zijn hoofd mist. Maar goed, je doet het samen. Met je collega’s dan. Ik denk dat ìk hem maar een contactverbod opleg.
Het lijkt oudste verstandig het onderwerp ietsje te verleggen: “Wat is eigenlijk een prostaat?” vraagt ze. Ik zet mijn ernstige blik op en begin met mijn college-stem: “de prostaat is een klier die zich bevindt rond de plasbuis van de man…” “Je bedoelt bij z’n piemel?” “Ja, en de functie …” Ik kan het vergeten want ze liggen te gillen op de bank. Dáár willen ze niks over weten..
“Weten jullie dan wel wat Pink Ribbon is?” Ze komen er zelfs voor overeind. Nu gaat het ergens over, zie je ze denken. “Dat gaat over borstkanker” weet oudste te melden, maar wordt op haar beurt onderbroken door haar vader met een wel heel plotselinge borsten-allergie, die een niet onverdienstelijke imitatie weggeeft van de gilpartij die de dames zojuist opvoerden.
Ongetwijfeld bedoeld om ze een spiegel voor te houden, maar ondertussen vergaat horen en zien. Zoon, die er natuurlijk niets van begrijpt, doet vanuit solidariteitsgevoel een paar aardige dansjes op z’n stoel.
En ik?
Ik tel m’n zegeningen.
Drie gillende kinderen en een gillende man-met-straks-een-snor.
Boffen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten