Zip your lip

“Oh nee hè, ik denk dat ik mijn kluissleutel ben vergeten,” zegt ze als we net halverwege zijn.
“Ik ook.” echoot er een vanaf de achterbank waar ik voor de gelegenheid drie kinderen op twee zitplaatsen heb gepropt.
Als ik nu omkeer, komen ze echt te laat. Hoe het mogelijk is dat we nu toch weer op het nippertje richting school rijden is me een compleet raadsel.

Ze zijn op tijd thuis, hebben een complete chaos veroorzaakt bij het inpakken van de spullen voor 1 nacht verblijf op school, maar twee uur voor vertrek staat alles klaar.

We gaan vroeg aan tafel, waarop hun favoriete gerechten staan. Dat mag, vind ik, als je 24 uur niet gaat eten. Wel jammer dat ze allebei iets anders hebben gekozen. Beter over genereuze voorstellen nadenken de volgende keer, want nu sta ik me het schompes te koken terwijl ik aan alle kanten bestookt word met vragen over luchtbedden, slaapzakken, toiletartikelen en tussendoor verzoeken om koekjes van zoon en consorten, die hebben besloten om toch maar binnen te spelen ter verhoging van de feestvreugde.

Dochter twee is een beetje zenuwachtig. Wel logisch, want het is voor haar de eerste keer. Herinner me de eerste keer van oudste. Ze was zo nerveus dat ze geen hap door haar keel kreeg van tevoren. Wat mij als moeder ook weer acute buikpijn bezorgde, want 24 uur niet eten en dan ook nog daarvoor geen goede maaltijd, zou in combinatie met allerlei workshops en weinig slaap wel eens fataal kunnen uitpakken.

Typisch geval van tweede-syndroom. Buikpijn kan ìk er niet meer van krijgen. Ik weet dat het wel goed komt. Mocht zoon teezettee gaan zip-your-lippen, dan merken we waarschijnlijk zijn vertrek niet eens op. Wat bij voorbaat al reuze oneerlijk is want hij is juist degene die nog van enige betrokkenheid blijk geeft. Hij geeft ze zijn zorgvuldig uitgezochte op-twee-en-drie-na-lievelingsknuffels mee omdat hij bang is dat ze anders de nacht niet doorkomen.

Buurmeisje, vriendin van dochter twee meldt zich als we nog aan tafel zitten. Ze wordt achterna gezeten door een bezorgde vader die zich afvraagt of we niet te laat komen en vraagt of ik een flesje water aan zijn dochter kan meegeven. Oudste thuis. Als geroutineerde vo-ouder lach ik zijn zorgen weg.

Vlak voor vertrek bedenkt mijn oudste dat ze al haar spullen moet voorzien van een naam. Weer een stiefkwartiertje werk. De zorgen van buurman waren toch niet helemaal onterecht. De enige die onderweg wel haar kluissleutel bij zich blijkt te hebben is onze notoire sloddervos. Wat ook wel weer iets logisch heeft. Die is zo slordig dat we in elk hoekje en gaatje van haar bestaan een kluissleutel hebben gestopt.

Bij school aangekomen pakken we de boel uit. “Heeft u mijn slaapzak niet meegenomen?” vraagt dochter 1 verontwaardigd.
Uiteraard helemaal mijn fout. Ik heb toch al besloten dat ik de sleutels even nabreng, dus dat kan er ook nog wel bij.

Om half negen zijg ik enigszins uitgeteld op de bank neer. Dames weg, klaar met heen en weer rijden, zoon op bed, echtgenoot weg. De stilte is hoorbaar na een middag en avond hectiek. Ik realiseer me dat “zip your lip” hier letterlijk stilte betekent. Heerlijk! En dan neem ik het gegeven dat ik straks mijn tanden moet poetsen met kleutertandpasta maar voor lief.