De discipline begint al in de fietsenstalling: speciale rekken voor die enorme kratten-voorop-fietsen, fiets moet in het rek en op slot. Staat ie niet in het slot, dan wordt ie op slot gezet en kan je je sleutel ophalen bij de conciërge. Na een paar overtredingen volgt straf. En ga zo maar door.
Mag de school dan duidelijk zijn voor de kinderen,wij komen nog wel eens voor een verrassing te staan.
“Wat komt u hier doen?” vraagt de buitenconciërge enigszins verbouwereerd aan mijn echtgenoot als die zich na een sms’je van middelste naar school spoedt. Haar ketting is gebroken. Thuiswerken blijkt weer eens een rekbaar begrip, en omdat we haar vanmiddag geen van beiden kunnen ophalen is actie nu gewenst.
“Daar ben ik voor hoor,” meldt de man met de titel die nieuw voor ons is, maar hout lijkt te snijden, want hij loopt meteen naar de plek waar hij kennelijk voor aangenomen is met echtgenoot in zijn kielzog. “Waar komen jullie vandaan?” Echtgenoot noemt onze woonplaats en de man loopt trefzeker naar een bepaalde hoek van de fietsenstalling en vraagt welke fiets het is. Echtgenoot wijst hem aan en krijgt een adequate beschrijving van het kind dat bij deze fiets hoort. Met naam. Inderdaad. Kan niet missen. Ze hebben het over hetzelfde kind.
“Maar dan hebben jullie er ook nog een in vwo3 zitten,” gaat de buitenconcierge verder.
Terwijl echtgenoot zijn over het plein stuiterende oogbollen bij elkaar probeert te graaien, want hoe de beste man weet dat een blanke neger en een indiaan bij elkaar horen is hem een raadsel, krijgt hij ook nog het signalement van de fiets van oudste.
Middelste komt thuis met een schokkend netjes gerepareerde fiets.
Oudste met een schokkend verhaal.
Een buurtgenootje dat ooit een half jaar bij haar in de klas heeft gezeten is geschorst. “Voor hoeveel dagen?” vraag ik, maar dat blijkt al een gepasseerd station. Ze is volledig verwijderd.
Het verbaast me niet eens echt. Denk terug aan de tijd dat zij en oudste nog kleuters waren en de keren dat ik op het punt stond haar volledig te verwijderen uit mijn huis. Zelden een kind gezien dat zo de grenzen opzocht.
Het lijkt oudste wel wat. Geschorst worden. Lekker een paar dagen vrij. Ik denk dat het geen haalbare kaart voor haar is. Ze kletst zich tot nu toe zelfs uit elk telaat-bonnetje. Je moet het toch heel wat bonter maken om geschorst te worden. Oudste vertelt dat het bewuste meisje met een stopwatch voor de docenten bleef staan om te timen hoelang het duurde voor ze eruit gestuurd werd.
De docent in mij voelt haar tenen krommen. De moeder in mij denkt dat een kind nooit erg gelukkig kan zijn als het meent zulk gedrag te moeten vertonen.
Sta je dan met je discipline, veiligheid, noem maar op. Kennelijk is dat voor sommige kinderen niet genoeg. Of zou het teveel zijn? Heeft de opvoedstijl van de ouders ermee te maken? Onze kinderen zijn behoorlijk braaf. Zouden ze ook ineens kunnen omslaan in soortgelijk gedrag? Zeg nooit dat jouw kind iets niet doet…
Oudste vangt mijn –naar ik aanneem- wat tobberige blik. “Ach joh,” zegt ze met haar laconieke pubergeest, “gewoon een aandachtsprobleempje.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten