Nu weet ik het zeker. Mijn kinderen zijn gewoon regelrechte heidenen.
Natuurlijk hebben we hen conform de doopbelofte voorgeleefd en onderwezen, en er waren momenten dat we zelfs het idee hadden dat het ergens landde. We doen ons best.
Het begon al goed, dit schooljaar. Dochter 2 kwam vragen naar het verschil tussen Pasen en Pinksteren. Je snapt eigenlijk niet dat ze het durft. Al onze inspanningen en dan nog vier jaar Levend Water eroverheen… hoe is het mogelijk!
Was vroeger de bijbellezing aan tafel een tamelijk gezapig gebeuren –er werd wel eens geluisterd en zelfs wel eens een vraag gesteld en het enige woord dat echt op de lachspieren werkte was Hethieten- tegenwoordig is het het hoogtepunt van de dag. Vanuit het oogpunt van de dochters dan.
Het lijkt wel of er maar twee opties zijn: wegdromen en zodra het bijbellezen afgelopen is een vraag stellen die een grote betrokkenheid bij het gelezene verraadt: “Mag ik straks jouw lichtblauwe nagellak lenen?” òf alles bekijken door een zo melig mogelijke bril wat resulteert in ongewenste aanvullingen die ik hier niet eens durf te herhalen en onbedaarlijke lachsalvo’s.
Bij het laatste wil een strenge blik nog wel eens helpen en ik overweeg zelfs de aanschaf van een leesbril om het geheel wat meer effect te geven. Om het eerste te voorkomen bedacht ik dat het wellicht zou helpen om af en toe een vraag te stellen. Ik stel de vraag: ”waarom scheurt ie z’n kleren?”
Twee paar grote ogen staren me aan, terwijl zoonlief gewoon doorzoemt in een zelfgemaakt liedje. Daar krijgen we ook nog wat werk aan. “Ik vraag het aan jullie ja..” Hakkelt dochter 2 nog iets van “Rouw”, dochter 1 schiet van de niet-luister in de lachmodus en roept gillend van de lach: “Hij had het warm!”
We doen ons best….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten