Gedachten

“Bladerend door de Pensées trof me weer…” begint een artikel in de cultuurbijlage van de krant. 
Ik trek mijn wenkbrauwen zo hoog op dat ik het zelf voel.
Wat wil iemand met zo’n zin? Even laten merken dat ie het Frans zo goed beheerst dat ie de Pensées in de grondtaal bestudeert?

Alhoewel, bladeren is geen lezen natuurlijk. Kan ik ook. Bladeren in de Pensées. Staat best interessant. Als je publiek hebt dat het opmerkt natuurlijk. Lijkt me typisch iets voor in de trein. Hier thuis maak je er in elk geval geen indruk mee.


Oh wacht. Hij leest toch. Even verderop volgt een citaat. In het Frans uiteraard. 
Met daaronder de Nederlandse vertaling voor het klootjesvolk.
Ik snap de zin niet. Noch in het Frans, noch in het Nederlands.
Het artikel kabbelt verder. Over de ruimte. Tussen neus en lippen wordt een middeleeuws Engels boek genoemd. Heeft de schrijver natuurlijk ook gelezen. In het middeleeuws Engels ongetwijfeld. 


Ik besteed er eerst een minuut aan om te bedenken van wie die beroemde franse gedachten ook alweer waren. Om vervolgens te ontdekken dat het een regel lager vermeldt wordt. Stom natuurlijk. Had ik moeten weten. Ik ben duidelijk een stuk dommer dan de schrijver. 
Toch blijf ik het een vaag artikel vinden. Ligt ongetwijfeld helemaal aan mij.  Maar ik kan me maar niet aan de indruk onttrekken dat het vooral geschreven is om de uitgebreide kennis en kunde van de schrijver te etaleren.


Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ergens wel wat in het gedrag van deze auteur herken.
Sterker nog, het is zelfs de reden dat ik de bijlage lees. En dan met name de recensies van boeken en cd’s. 
Je weet hoe dat gaat, op verjaardagen en feestjes. “Heb je dat niet gelezen? Echt niet?” En dan zo’n blik alsof je een vreemde diersoort bent. 
We willen allemaal graag meedoen. Intelligent overkomen. Doen alsof we onze –uiteraard spaarzame- vrije tijd invullen met zinvolle bezigheden in plaats van voor de buis, achter de computer of over de smartphone te hangen.
En juist daarom is het zo belangrijk om die recensies te lezen. Dan ben je in staat om achteloos hier en daar een opmerking tussendoor te gooien, die a) jouw intelligentie benadrukt en b) de andere partij monddood maakt. 
Dat laatste is essentieel, want veel meer dan 5 regels bevat een recensie doorgaans niet, dus je kunt niet eindeloos doorgaan.
Een opmerking als: “maar de karakters worden niet erg uitgediept” of “maar het wezenlijke van dit boek is natuurlijk de filosofische ondertoon” volstaan meestal in ruime mate. Indien uw gesprekspartner het boek daadwerkelijk gelezen heeft, zal hij zich wanhopig afvragen wat ie gemist heeft. Is dat niet het geval – want vlak die mogelijkheid niet uit- dan is dit een prachtmoment om uit de conversatie te stappen zonder gezichtsverlies.


Ik chargeer. Ik lees best wel eens een boek. Ik lees ook best wel eens een boek niet. En dat durf ik best te zeggen. Maar ik ken de verleiding die hierboven beschreven wordt.
Makkelijk scoren. Je net iets mooier voordoen dan je bent. Lijken wie je graag wilt zijn.


Het artikel eindigt met een Latijnse term. Meneer is kennelijk latinist. Of had dat graag willen zijn. Het is ongetwijfeld uit te Googelen. Maar daar heb ik nu even geen zin in. En bladerend in mijn eigen gedachten merk ik dat het tijd is voor de ergotherapie van zoon. Prozaïsch. Het werkelijke leven. Maar dat heeft voorrang en dat gaat maar door. Ad infinitum.