Bedtijd

Ze heeft een uitnodiging. Voor een feestje. Enthousiast laat ze het zien. Ik moet even goed kijken van wie hij is. Er staan foto’s op maar ze groeien zo hard dat ik even moeite heb een van de feestvarkens te herkennen. 
“Leuk joh! In de soos zie ik.” Ja, haar vriendin is ook uitgenodigd, iedereen eigenlijk wel.
“Maar kijk dan!”


Ik zie, behalve de foto’s van de mijn dochter in lengte ver voorbij geschoten jongelui niet zoveel bijzonders. Ze wijst ergens in het midden. Van 20.00-00.00 uur staat er. 
“Ja…” zeg ik, niet helemaal begrijpend wat ze bedoelt. “Tot twaalf uur, mam! Mag ik?”


Oh, wacht even. Het is de bedoeling dat ik hier een mening over heb. Ik ben tenslotte een pubermoeder.
Het is geen uitgaanskind. Soms gaat ze naar de colasoos. Om tien uur klaar. Feestjes eindigen op een wisselend tijdstip, maar zelden na elven.
Ze heeft een officiële bedtijd. Niet dat iemand zich daar wat van aantrekt. Zij in het bijzonder niet. Heeft ze nooit gedaan ook. We hebben wat met haar rondgesjouwd als baby.  Behalve zoon doet niemand hier echt aan bedtijd, als je mijn halfslachtige pogingen niet meetelt. 


Van de week zag ik oudste om elf uur nog online op Whapp.




                                                                              "Wat doe je?"
"Ff aan M. vragen welke rekwisieten ik
mee moet nemen voor het franse
toneelstuk"


Grappig dat ze dat woord gewoon gebruikt denk ik dan. Rekwisieten. En leuk, een Frans toneelstuk. Heeft ze nog niks over verteld. 
En ik realiseer me dat ik me weer prachtig laat afleiden.


                                                                              "Ga nou slapen"
"Ja hoor, zo!"
                                                                              "Welterusten."
"Truste"
"Alvast"




Alsof ik nog uren opblijf. Sta op het punt om onder de douche te stappen notabene. Of zou ze zichzelf bedoelen? Ik vraag het maar niet. 


De afdelingsleider van school heeft aan het begin van het schooljaar nog een indringend verhaal gehouden over het belang van een ruime hoeveelheid slaap voor het zich ontwikkelende puberbrein. Daar ben ik zeker een week van onder de indruk geweest. Maar daar is het ook bij gebleven. Je moet wel bedenken dat die man zelf alleen nog maar kinderen in de basisschoolleeftijd heeft. De praktijk is altijd net iets weerbarstiger dan hij lijkt.
De een komt er om negen uur achter dat ze nog moet douchen, dus dat is sowieso niet voor tien uur in bed, de ander moet dringend om kwart over tien nog even roosterwijzigingen kijken, neemt die van haar zus meteen even mee en gaat die nog even meedelen, een actie die steevast eindigt met een stoeipartij en wat doe ik? Ik zit er stiekem van te genieten dat ze zo goed met elkaar op kunnen schieten tegenwoordig.


Ze zegt het aan tafel tegen haar vader: ”Ik heb een feestje vrijdag, het duurt tot twaalf uur.” Zonder aarzelen repliceert hij: “Prima, dan haal ik je om tien uur wel op.” 
“Mam, zeg eens wat.” Tja. Ben ik nu een slechte moeder als ik het geen probleem vind? Als haar vriendin hier logeert slapen ze ook nooit voor een uur. Is dat zo’n groot verschil? En ze vraagt het tenslotte nog netjes. Aan mij dan. Mag niet klagen. En al die anderen mogen tenslotte ook, bedenk ik op het gevaar af háár tekst over te nemen.


“Misschien moet je iemand anders dan je vader vragen om je op te halen,” opper ik.
Doe ik het zelf wel. Kan ik haar meteen eens vragen naar dat toneelstuk.