“Uh….”

De vraag: “Wat doet dat nou met je?” staat toch wel met stip op nummer een bij de vragen die ik krijg. Om mijn omgeving niet te kort te doen: “hoe gaat het met je?” komt er vlak achteraan hoor.

Als ik hier zo zit in de vroege donkerte, voel ik me alsof ik in het nachtverblijf van een dierentuin zit. Aan de dierenkant dan. 

Het tuinhuisje waarin ik opgehokt zit heeft aan alle kanten ramen. Don’t worry, het is een echt huis. Van steen. Met zonnepanelen en verwarming en een douche en een toilet en wifi. Niks schuurachtigs. Ik zit in alle opzichten goed geïsoleerd.

Als alle lampen hier aan zijn voel ik me toch wat te kijk zitten. Niet dat het zo is. Op het terras bevindt zich een tuinbank, en omdat het huisje verdiept ligt (vast iets met niet boven het maaiveld bij de bouw. Ofzo.), staat dat dus ook echt pal voor het raam. Een meter of 5 voor, of vanuit mijn standpunt achter het bankje staat een beukenhaag, en dan weer een meter of 15 verderop ons huis. 

Ik zie dus niets. En mijn huisgenoten kunnen mij ook niet zien. Ja, mogelijk vanuit de slaapkamer boven van zoon. Maar dat is een puber en die lijkt chronische moeite te hebben met het openen van zijn gordijnen. En zijn raam. En deur. En ziel. En laptop trouwens vaak ook. Maar dat terzijde.

Afgezien van de hond (ok mag eigenlijk ook niet, maar ik was mijn handen voor ik hem aai) komt er hier niemand. Ja, mijn man met m’n bord eten, wat hij op gepaste afstand aangeeft of gewoon op het terrasmuurtje parkeert. Uit veiligheidsoverwegingen doe ik de afwas hier zelf, wat halverwege de isolatie resulteerde in een tekort aan servies en bestek aan de overkant, zodat ik mijn eten aangereikt kreeg met de woorden: “je krijgt voortaan geen bestek meer”. Als het zonder bord had gekund had ik dat waarschijnlijk ook niet gekregen. 

Je zou het geheel kunnen zien als een soort retraite uiteraard, maar zoiets bereid je, (denk ik, ik ga nooit op retraite), soort van voor. Daarbij is m’n energielevel ook ff niet op niveau waardoor “alledingendieiknogmoetdoen” eigenlijk helemaal niet in aanmerking komen om te doen. Maar dat hoort ook niet bij een retraite natuurlijk. Iets van zelfonderzoek lukt ook niet helemaal. Maar misschien ben ik daar in het algemeen gewoon slecht in.

Ik heb me wel keurig door twee dagen thuiswerken heen geworsteld, ik app, bel, facetime, lees, kijk Downton Abbey sinds ik na dag 6 heb uitgevonden hoe het geluid van de appletv zachter kan en dan zit m’n dag er weer op. 

Mogelijk wordt mijn creativiteit wat gestimuleerd. Ik krijg allerlei ideeën: Van een dagboek bijhouden over de isolatieperiode in luchtige vorm (geen puf voor) tot makelaar worden in Frankrijk (parkeren bij ideeën algemeen)

Ik vind het vervelend voor m’n man dat hij nu elke dag voor het eten en huishouden moet zorgen zonder dat ik iets kan doen. Dat ik m’n zoon niet kan helpen met z’n schoolwerk. Dat de hond in chronische verwarring is. Daar kan ik me schuldig om voelen maar dat helpt niets dus dat ga ik niet doen. 

“Wat doet dat nou met je?” Ik kan het niet mooier maken: “uh….”