Alsof ze een belangrijke wending aan ons leven geeft, deelt ze op zalvende toon mee: ”ga over 400 meter rechtdoor”.
De bijna spreekwoordelijke handicap van vrouwen maakt een navigatiesysteem per definitie mannelijk. Hij heet dan ook Tom. Dat –in tegenstelling tot veel hilarische, danwel geërgerde verhalen die je placht te horen- bij ons thuis toevallig een vrouw wel kan kaartlezen doet er niet toe.
Ik moet haar niet zo. Die vrouw van Tom die ons richting tracht te geven. Met Tom zelf kan ik het redelijk vinden. Maar zij…Ze heeft toch iets belerends. Of op z’n minst iets gezwollens. Bovendien beïnvloedt ze op ongebruikelijke wijze het taalgebruik van onze jongste van zeven. “Mama, als wij straks bestemming bereikt hebben, mag ik dan een lolly?”
Hoe anders ging dat vroeger. Met je pas naar de ANWB om de benodigde routekaarten –gratis- te halen. De michelinmap met detailkaarten klaarleggen. Over de kaart gebogen een route uitpuzzelen. Je was al drie keer op vakantie geweest en terug voordat je werkelijk ging.
En dan onderweg in de auto. De bestuurder soms compleet het zicht ontnemen doordat je ineens een stuk moest omvouwen, of omdat je je net op het omklappunt van de kaart bevond.
En nu? Hooguit kijk je even op de routeplanner hoeveel kilometer het nu precies is, en de ochtend van vertrek typ je braaf het adres van je toekomstige vakantieverblijf in op je navigatiesysteem en karren maar. Volledig erop vertrouwend dat het ding je brengt waar je wezen moet, hoewel je zelf volledig gedesoriënteerd bent. Soms krijg ik van die visioenen. Dat een plaatsje in Denemarken dezelfde naam heeft als een plaatsje in Kroatië bijvoorbeeld. Per ongeluk. Kan best.
Over het algemeen wijst ze ons onaangedaan de weg. Meestal klopt het ook. Verdwalen wij virtueel dan wel eens in een weiland, is dat puur het gevolg van onze weigering het systeem te updaten. Snelwegen gaan meestal nogal. Maar in de kleine franse dorpjes waar rotondes maar als paddenstoelen uit de grond blijven schieten moeten we soms heel even zelf nadenken.
Onze rij-instructeur – ja, echtgenoot en ik hadden dezelfde- zei altijd: ”als ik niks zeg, dan ga je rechtdoor” Nou altijd. Hij zei dat het liefst natuurlijk maar één keer. Voor de hardnekkige twijfelaars onder ons wilde hij het wel eens herhalen.
Nu er niet meer getwijfeld wordt is het nog steeds de stilzwijgende afspraak, mocht het een keer voorkomen dat we ons zonder Tom voortbewegen, dat niks zeggen rechtdoor is. Wellicht dat het me daarom zo irriteert als mevrouw Tom daarop inbreuk maakt.
Een van mijn eerste aankopen in Bretagne is een degelijke, ouderwetse Michelin detailkaart. Wat een genot. Ik weet weer waar ik ben. En af en toe, als mevrouw even in de war is omdat er geen satelliet beschikbaar is, of omdat ze denkt dat we ons in een kanaal bevinden, dan ben ik snel genoeg om zelf de weg te vinden. En als we dan rechtdoor moeten, zeg ik lekker niks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten